Dostęp gościnny

ziemniak1970

ziemniak1970

Punkty:	36.681
Ranking:	299
Pokonani przeciwnicy:	293.282 (39.)
Plemię:	GTC

Wioski (7)

Współrzędne

~001~

536|534

5.766

~002~

533|532

3.794

~003~

535|529

6.086

~004~

538|514

5.697

~005~

533|531

4.352

~006~

534|538

3.617

~Bulwaria~

537|533

7.369

Profil

Tekst osobisty

Dawno, dawno temu, za siedmioma jeziorami i jedną zamarzniętą rzeką, istniała osada o nazwie Bulwaria. Było to miejsce, gdzie ziemniaki nie były zwykłym pokarmem – były świętością. Wierzono, że pierwszego ziemniaka zasiał sam duch Ziemi, który łzami nawadniał pole, by zrodziło pokarm dla ciała i duszy.

Co roku w dniu równonocy cała wioska zbierała się na Obrządek Bulwy. Największego, najbardziej dorodnego ziemniaka składało się w ofierze pod korzeniami prastarego drzewa Karpofora. Wierzono, że dzięki temu zbiory będą obfite, a choroby ominą ludzi i trzodę.

Jednak pewnej zimnej jesieni, gdy mgła nie schodziła z pól przez trzydzieści dni, a ziemniaki zaczęły czernieć w ziemi, wśród ludzi pojawił się Borys Syn Kopytnego – sierota o ciemnych oczach i sercu pełnym głodu.

Borys, znany ze swego sprytu i hardości, zakradł się nocą na Święte Pole, gdzie rósł wybrany przez starszyznę ziemniak ofiarny – Złotobulw. Wyrwał go z ziemi i skrył w swoim szałasie, by ugotować i zjeść. Powiadają, że gdy wbijał nóż w skórkę, ziemia zadrżała, a jego cień zniknął z ziemi i nie był już do niego podobny – był jakby lżejszy, mniej ludzki.

Nazajutrz mieszkańcy odkryli zbrodnię. Święta bulwa zniknęła, a pod drzewem Karpofora leżała tylko garść popiołu. Zaczęły się złe rzeczy: dzieci rodziły się bez oczu, krowy dawały słoną krew zamiast mleka, a z nieba spadały czarne ptaki bez skrzydeł.

Starszyzna wezwała do siebie Starą Pieczoną, wiedźmę lasu. Ta weszła do wioski z oczami pełnymi popiołu i przemówiła głosem jak dym z ogniska:

“Ten, kto bulwę skradł, skradł nie pokarm – ale przymierze. Nie śmierć jego czeka, lecz Przemiana. Będzie tym, czym się zbrukał.”

I wtedy na skraju pola znaleziono Borysa, nieruchomego, skulonego, ze skórą szorstką i ziemistą. Gdy go dotknęli, rozpadł się – i w jego miejscu wyrósł ziemniak. Ale nie zwykły – był czarny jak smoła i gorzki do szpiku rdzenia. Nikt nie odważył się go wykopać. Przez wiele lat rósł i nie gnił, nie kwitł i nie rozmnażał się.

Nazwano go Kara-Bulwą.

Dzieci uczono, że jeśli kiedykolwiek ktoś zje z pola bez zgody ziemi, stanie się tym, co zbezcześcił. Bo ziemniak to nie tylko jedzenie – to pamięć, przymierze i krąg życia.

Odznaczenia bojowe