Dostęp gościnny

Emptea

Emptea

Punkty:	46.882
Ranking:	111
Pokonani przeciwnicy:	92.251 (402.)
Plemię:	KM

Wioski (8)

Współrzędne

001 - Bieda

542|475

7.243

002 - Etandilas

549|471

7.286

003 - nikolakornelia

545|465

7.078

004 - benne

548|461

7.900

005 - Wioska barbarzyńska

540|478

4.254

006 - UFSO

547|456

7.065

007 - UFSO

548|456

3.156

008 - Wioska barbarzyńska

528|467

2.900

Profil

Tekst osobisty

W głębi przeklętego lasu,
gdzie księżyc nigdy nie ośmiela się w pełni rozświetlić ciemności,
narodziła się istota zrodzona z koszmarów i szeptów umarłych.
Na tym zatrutym skrawku ziemi,
gdzie powietrze cuchnie gnijącym czasem,
wędruje dziewczynka o porcelanowej skórze i martwym spojrzeniu,
której dusza została dawno pochłonięta przez coś znacznie starszego niż śmierć.

Jej ciało zdaje się być jedynie skorupą — przesiąkniętą przezroczystym cierpieniem,
splecioną z żeber potwora,
który czai się za jej plecami.
Nie jest to zwierzę ani człowiek.
To cień bestii — wilka o kościstej czaszce kruka,
z pustymi oczodołami ziejącymi nicością.
Ich kręgosłupy są splecione,
jakby jedno nie mogło istnieć bez drugiego.
Krew, która nie powinna płynąć,
sączy się z połączenia,
spływając jak łzy zmarłych.

Dziewczynka nie mówi.
Nigdy nie mówiła.
Ale nocą słychać szepty — niezrozumiałe jęki dochodzące z lasu,
jakby wszystkie jej ofiary błagały o odkupienie.
Suknia, którą nosi,
przypomina strój z innego wieku,
innego świata — być może z epoki,
w której została przeklęta.
Przypomina lalkę — lecz każda jej część drga w rytm czegoś nienaturalnego.

Za nią ciągną się lampiony,
pozornie delikatne,
ale ich światło nie daje ciepła.
Przyciąga jedynie tych,
którzy błądzą, którzy utracili nadzieję...
I gdy podejdą zbyt blisko,
widzą prawdziwą twarz bestii.
Lecz wtedy jest już za późno.

Kruki krążą nad jej głową,
zwiastując tragedię.
Mówi się,
że dziewczynka była niegdyś zwykłym dzieckiem — ofiarą rytuału,
którego celem było przywrócenie do życia zapomnianego bóstwa głodu i cierpienia.
Rytuał się nie udał...
ale coś odpowiedziało.

Teraz przemierza świat jako pomost między wymiarami.
Jej spojrzenie wypala dusze.
Jej milczenie krzyczy.
A każdy,
kto ją zobaczy — niezależnie od tego,
czy śni,
czy czuwa — zostaje naznaczony.

Bo ona nie szuka już drogi do domu.
Ona szuka ciebie.